आज मैं उपर, आस्मां नीचे

आपल्या अपत्याने काहीतरी अचिव केल्यावर येणारी feeling काही औरच.. I am so proud of you Radha!!! भरतच्या रंगमंचावर पाच पन्नास लोकांसमोर न घाबरता जो काही परफॉर्मन्स दिलयास तू, कमाल! Natyashibirat admission घेताना खर तर फार काही अपेक्षा नव्हत्या माझ्या, वेगळा अनुभव मिळावा तुला हा एकमेव उद्देश होता... उणपुर पंधरा दिवसांच शिबिर, त्यात पहिला week तर exam ची तयारी. परफॉर्मन्स ची विशेष तयारी झालीच नसणार.. त्यामुळे काहीच अपेक्षा न ठेवता auditorium मध्ये स्थानापन्न झालो.. पण entry pasun शेवटच्या घंटे पर्यंत flawless performance दिला सगळ्या मुलांनी... तुझे चिडल्याचे हावभाव, खणखणीत आवाजात बोललेला पहिला डायलॉग... सहज सुंदर डान्स.. अटक मटक चवळी चटक, चला करूया नाटक बिटक.... आणि कळस म्हणजे सुंदर कौसल्येचा राम च गाणं. जिंकलस तू राधा. अभिमानानं उर भरून आला ! किती मन लाऊन केली होतीस तयारी, किती उत्साहाने न चुकता 12 च्य उन्हात रोज गाठला होतास क्लास... अजून काय पाहिजे राधा, कुठलीही गोष्ट करशील आयुष्यात याच उत्साहाने याच तन्मयतेने कर, यशापयश आपल्या हातात नसतंच कधी, पण तरी मनापासून प्रयत्न करायची शिकवण या शिबिरातून मिळाली असेल तर ही सुट्टी खरंच सत्कारणी लागली असे म्हणावं लागेल. आज खूप खूप proud वाटतंय, जमेल ते कर, जमेल तसं कर.. पण मनापासून 

मनाचा चार्जर

 शनिवार सकाळ! पोहे खाऊन चहा घेताना, प्रसन्न mood मध्ये, म्हणलं चांगली मराठी गाणी लावावीत. "दिस चार झाले मन" लागलं. 

🧑"बाबा..." इती मुग्गी. 

🧔मी गाण्यात मग्न. 

🧑"बाबा..." ,

 🧔"काय ग?" मी जरा त्रासून!

🧑"बाबा त्या गाण्यातल्या girl ला चार्जर पाहिजे का?"

🧔"काय?"

🧑"मग ती "डिस्चार्ज झाले मन" का म्हणतीय?"😳🤔

आता मनासाठी चार्जर कुठून आणणार? सगळ्यांकडे ईतकी गोड्ड पोट्टी थोडी असते ? #मनचाचार्जर👸

अजून काही फोटो

My favorite!

मेरी पहली कमाई!

राधाचे डॉक्टर्स !

गेल्या काही दिवसांमध्ये आम्ही बऱ्याच डॉक्टर्स ना भेटी दिल्या.. पुण्यातला gynecologist, औरंगाबाद ची gynecologist आणि you wont believe पहिल्या 15 दिवसांमध्येच आम्ही राधाला 4 डॉक्टर्स कडे नेऊन आणल आहे.. प्रत्येक डॉक्टर ची स्वतःची एक style आहे.. आमचा पुण्यातला डॉक्टर म्हणजे total पुणेरी.. मी म्हणेल ती पूर्व दिशा.
मी : "डॉक्टर नक्की काय झालाय, कशामुळे त्रास होतोय नक्की तिला?"
डॉक्टर : "काही नाही, या गोळ्या घ्या , बर वाटेल!" (मी काय खेडेगावातून आलेला अडाणी माणूस आहे का?)
मी: "पण डॉक्टर नक्की diagnoses काय  आहे?"
डॉक्टर : "ती काळजी मी करतो.. गेली 35 वर्ष मी तेच करतोय.. तुम्ही फक्त औषध घ्या ! "
या डॉक्टर चा IT मध्ये काम करणाऱ्यांवर विशेष जीव (का राग?)... त्याच्या मते IT मध्ये काम करणारी आई म्हणजे बळावर प्रचंड अन्याय!!! सुवर्णाला प्रत्येक appointment ला विचारायचा. "मग? बंद केल ना कामावर जाणं?" आणि वर "सोडून द्या ती नोकरी" असा उपदेश..
एकदा सुवर्णाने काही symptoms नेट वर सर्च केली आणि वर या डॉक्टर ला सांगितलं "मी internet वर चेक केल " म्हणून .. झालं! आम्हाला इतकी बोलणी बसली त्यादिवशी..मी हे असलं काहीतरी सर्च करायच्या भानगडीतच पडत नाही ... almost सगळी लक्षणं heart trouble कडे इशारा करत असतात आणि डॉक्टर म्हणतात "gases झालेत"...
वरून कितीही blunt वाटत असला, तरी आतून त्याला patients ची काळजी वाटते हे जाणवायचं पण.. सुवर्णा delivery साठी औरंगाबाद ला जाणार हे कळल्यावर त्याने बऱ्याच सूचना दिल्या.. गाडी हळू चालवा, वाटेत halts घ्या.. आणि म्हणाला "delivery झाल्यावर एक call करा, कसं आहे तुमच बाळ ते कळवा.." सुवर्णाने पण आठवणी ने call केला त्याला..
औरंगाबाद मध्ये सुवर्णाच्या आईच्या ओळखीच्या डॉक्टर होत्या.. त्या आणि त्यांची मुलगी दोघीही gynecologist. सुवर्णाला जी due date  दिली होती त्यावेळी senior डॉक्टर परदेश दौऱ्यावर होत्या.. त्यांची मुलगी, hardly 30-32 years of age... अतिशय मृदुभाषी. या डॉक्टर ची पण एक गम्मत आहे.. हिची पहिली solo delivery patient म्हणजे अपर्णा, सुवर्णाची बहिण.. त्या वेळेसही तिची आई available नव्हती.. हिला tension आलं. काही problem आला कि हि आईला phone करून विचारायची! "आई , आता  काय करू?"..
सुवर्णाची पण तिने मस्त काळजी घेतली.. तिचा आश्वासक आवाज ऐकला कि सगळ tension विरघळून जायचं, सुवर्णाचे हजार प्रश्न असायचे, पण ती न कंटाळता उत्तरं द्यायची..
जगातली सगळ्यात जास्त विश्वासाची नाती असतात त्यापैकी एक म्हणजे डॉक्टर आणि पेशंट च नातं. आजच्या commercial जगात पण असे आपुलकीने हे नातं जपणारे डॉक्टर्स आहेत हे आपल भाग्यचं!

Photos

Radha in playful mood!

Zop!

नजर

सासूबाई: बाळाला अस नका ठेऊ, त्याचे पाय दक्षिणेकडे होतात.
बाळाला आंघोळ घालणाऱ्या मावशी : आवो अस सारक सारक बाळाकड बगू नका! आपलीच दिरीष्ट लागतीया!

असे एक न अनेक संवाद सध्या घरात चालू आहेत. मुलांच्या जन्माभोवती आपण गैरसमजांच घट्ट जाळ विणून ठेवलेलं आहे.. मागच्या post मध्ये अशाच एका गैरसमजुती बद्दल मी लिहील होत, कि ज्यामुळे मला सांगितलच गेल नाही कि सुवर्णा ला OT मध्ये नेत आहेत.. अशीच अजून एक समजूत कि ५  दिवस होईपर्यंत बाळाला नवीन कपडे घालायचे नाहीत.. राधाकडे फक्त एकच झबल होत.. कुणाच तरी जुन मागून आणलेलं.. दुसऱ्या दिवशी तर तेही धुवून वाळत टाकल्यामुळे राधाला नुसताच गुंडाळल होत दुपट्यात.. हे असे समज काय कामाचे? मग त्या दिवशी सुवर्णाच्या cousin ने काही जुनी झबली आणि दुपटी आणून दिली.. मी नवीन आणलेले कपडे पाचव्या दिवसानंतरच घालण्यात आले..
बाळाच्या जन्माबरोबर येणारा अजून एक प्रकार म्हणजे "सोयर"! बाळाच्या कुटुंबीयांनी जन्मानंतर काही दिवस देव पूजा करायची नाही, देवाच दर्शन घ्यायचं नाही etc .. घरात इतकी शुभ घटना घडली असताना पण हे असे समज का रूढ झाले its beyond me! 
अशा अजून बऱ्याच समजुती आहेत.. पहिले ५ दिवस बाळाचा फोटो काढायचा नाही.. बाळंतीनीच्या room  मधले सगळे आरसे कापडाने झाकून ठेवायचे.. रूम च्या खिडक्या चुकून पण उघडायच्या नाहीत वगैरे वगैरे..आता next month मध्ये राधाचे कान टोचायचेत म्हणे .. तो इवलासा जीव, already सगळ्या  vaccination च्या injections मधून तर सुटका नाही, वर हे...
पहिले ३ दिवस राधाने अज्जिबात त्रास नाही दिला.. रात्री पण अगदी शहाण्या मुलीसारखी झोपायची.. पण एक दिवस मात्र अज्जिबात झोपायला तयार नाही, सारखी कुरकुरत होती.. खाली ठेवलं कि रडायची.. मांडीवर घेतलं कि जरा शांत, पण झोप नाहीच.. आई बाबा आज्जी रात्रभर जागे.. आज्जी म्हणाली बरेच जण येऊन गेले न भेटायला , नजर लागली लेकराला कुणाची तरी.. मी पण मग मनातल्या मनात हात जोडले देवाला.. माझ्या राधाच रक्षण कर वाईट नजरेपासून! आणि आईना म्हणालो "आई काजळ लावतात न हो बाळाला नजर लागू नये म्हणून? उद्या आंघोळ झाली कि आठवणीने लावा!"

प्रथमोध्याय:

राधा आज ५ दिवसांची झाली.. बेड वर पडून मस्त खेळतायत madum . खेळता खेळता मधेच गोड हसतेय राधा.. आणि सगळा शीण सरल्यासारख वाटत .. गेले almost १० महिने कायम ताण होता मनावर.. कस असेल आपल बाळ? कस दिसेल ? कस हसेल? डॉक्टर चे visits , सोनोग्राफी, वर ९ महिन्यात दोनदा admit पण कराव लागल होत.. राधा ... नाव आधीच ठरवलं होत मी.. एका लग्नाची दुसरी गोष्ट मधली मुक्ता बर्वे ची राधा देसाई गाजत होती, पण मला त्यच्या आधी पासूनच वाटत होत हेच नाव ठेवाव..
आणि गम्मत म्हणजे, मुलगी झाली तर राधा हे fix होत.. पण मुलाच नावच ठरत नव्हत , आम्ही seriously  चालू केलेला मुलाच्या नावाचा शोध, कायम कोणत्या तरी कॉमेडी नावापाशी येऊन थांबायचा ... आणि आम्ही दोघ वेड्यासारखे हसत सुटायचो.. एका site वर मुलाच्या नावासाठी suggestions  होती ... रमणीमोहन , रजनीकांत :):) आवरा!
मागचे ५ दिवस तर sollid eventful होते.. मी शुक्रवारी सुवर्णाला नेहमी प्रमाणे office ला पोचल्यावर call केला.. तेंव्हा सुवर्णा हॉस्पिटल मध्ये होती.. तिला just OT  मध्ये नेणार होते.. पण फोन वर
मी: काय चाल्लय? आज जरा उशीर झाला फोन करायला.
सुवर्णा : हो का? मी छान आहे .. काही विशेष नाही (!). मीटिंग नाहीये का तुला? (इतर वेळी फोन करायला ५ मिनिट जरी उशीर झाला तरी ५ missed  calls आणि ६ SMS असतात...)
मी : आहे ना.. आता ५ मिनिट मध्ये..
सुवर्णा : बर मग मीटिंग करून घे, मग बोलू.. (सुवर्णा सुधारली !!)

हे सगळ १०:३० ला झाल .. १२:३० ला pops चा call , "मुलगी झाली.. अभिनंदन!!" .. मी अवाक! नवऱ्याला कळाल तर delivery ला जास्ती त्रास होतो अशा समजुती मुळे हे सगळ कारस्थान होत..:) ..
मी अशक्य स्पीड ने, हातातल्या काम handover केल आणि शिवाजीनगर गाठल.. आता पुणे ते औरंगाबाद हा 6 तासांचा प्रवास होता.. हा wait मात्र असह्य झाला.. इतके दिवस नकळत याच क्षणाची वाट पाहत होतो.. आनंद , anxiety, relief  सगळं एकाच वेळी दाटून आल होत..
आणि हॉस्पिटल मध्ये पोचल्यावर दिसलं .. सुवर्णाच्या चेहऱ्यावर पण exactly हेच mixture होत.. 
गेल्या वर्षभराची तप:शर्या फळाला आली होती .. राधा आईच्या कुशीत हात पाय हलवत मस्त पहुडली होती!